Koncepcja czasu wirtualnego i wykorzystanie fraktali do przepowiadania przyszłości
oraz możliwość uzyskania informacji z przeszłości i przyszłości poprzez analizę problemów karmicznych
Autor: Eugeniusz Fajdysz
Każdy sposób pracy z problemami karmicznymi wcześniej czy później wymaga wniknięcia w tkankę przeszłości i zbadania samej natury czasu. Służy temu celowi wiele bardzo pożytecznych technik pozwalających zajrzeć za zapłonę oddzielającą nas od tajemnicy. Techniki te znane są od najdawniejszych czasów, należą do nich m.in. praktyki słynnych wyroczni oraz najróżniejsze metody wróżenia. Wystarczy wspomnieć chińską Księgę Przemian I-cingczy wyrocznię delificką. Do tego rodzaju technik należy także przepowiadanie przyszłości z fraktali, swoista Wyrocznia Fraktalna, będąca syntezą dawnych idei taoizmu, Księgi Przemian i praktyk wyroczni tybetańskich z najnowszymi osiągnięciami w zakresie rzeczywistości wirtualnej i matematycznej teorii wielości fraktalnych.
Aby zrozumieć, w jaki sposób można uzyskać informację z przeszłości i przyszłości, zatrzymamy się najpierw na samej koncepcji czasu i związków przyczynowo-skutkowych. Rozważymy model czasu będący uogólnieniem poglądów współczesnej fizyki i dawnych koncepcji filozofii tantry.
W ortodoksyjnym środowisku współczesnej nauki funkcjonuje dość prymitywny model czasu. Przeszłość, teraźniejszość i przyszłość rozumiane są liniowo i mieszczą się na tzw. osi czasu, zaś przyszłość zdeterminowana jest przyczynami mającymi swe źródło w przeszłości. Model ten przejawia się najwyraźniej w teorii determinizmu Laplace’a, zgodnie z którą wszechświat podobny jest do ogromnego mechanizmu zegarowego, a przeszłość jednoznacznie określa przyszłość. Pomijając to, że w koncepcji czasu jako zjawiska liniowego zupełnie nie ma miejsca na wolną wolę, rozmija się ona także z najnowszymi wynikami badań w fizyce, przede wszystkim z osiągnięciami mechaniki kwantowej i termodynamiki systemów nierównowagowych. Jednakże takie właśnie przekonanie o teraźniejszości, przeszłości i przyszłości zdążyło się głęboko zakorzenić w świadomości człowieka, a w konsekwencji stało się między innymi przyczyną ogromnej popularności fałszywej astrologii głoszącej, że usytuowanie planet ściśle determinuje los człowieka, a karma jest jego nieodwracalnym przeznaczeniem, uwarunkowanym przeszłymi czynami.
Przy podobnym podejściu każda wróżba przyjmowana jest jako wyrok nieodwołalny i ostateczny. Jeśli jednak sięgniemy do, starożytnych tradycji ezoterycznych i systemów wróżenia, jakimi się wówczas posługiwano, zobaczymy obraz całkowicie odmienny. W jednym z najdoskonalszych systemów przepowiadania, jakim jest chińska Księga Przemian 1-cing, przyszłość rozpatrywana jest jako różnorodność mniej lub bardziej prawdopodobnych tendencji, a to, która z nich weźmie górę – zależy od postępowania człowieka. Proces wróżenia wytycza tu więc tylko pewien kierunek, zaś konkretną drogę każdy może sobie wybrać sam. Innymi słowy, przyczyny mające swe źródło w przeszłości, tworzą jedynie pewne przesłanki, nie kształtują jednak przyszłości w sposób nieodwracalny i nieunikniony.
Bardzo poważnie i dociekliwie potraktowana została koncepcja czasu w tradycji tantrycznej Indii i Tybetu. Czas jest tam pojmowany jako strumień, który płynie ku nam z przyszłości, a w zderzeniu ze światem obiektów rodzi nieustannie zmieniającą się teraźniejszość. W tradycji europejskiej czas porusza się w kierunku odwrotnym – z przeszłości w przyszłość i w konsekwencji rodzi determinizm przyczynowo-skutkowy. Z punktu widzenia tradycji starożytnej związki przyczynowo-skutkowe są iluzją, ponieważ o żadnym ścisłym kształtowaniu przyszłości przez przeszłość nie może być mowy. Można mówić jedynie o wielkiej różnorodności i bogactwie prawdopodobnych przyszłości wirtualnych.
Można się o tym łatwo przekonać przeprowadzając prosty eksperyment. Proszę sobie wyobrazić, że w waszej przyszłości zaszły zmiany losowe. Staliście się bogaci i zrobiliście karierę lub odwrotnie – ugrzęźliście na starej posadzie; wyjechaliście na stałe za granicę lub zostaliście w starym miejscu zamieszkania. Każde z tych różniących się od siebie wydarzeń losowych możecie łatwo wytłumaczyć znajdując dla nich uzasadnienie, którego źródło tkwi w przeszłości. Wynika z tego oczywisty wniosek, że przeszłość niczego nie determinuje, w najlepszym razie zmienia prawdopodobieństwo rozwoju różnych tendencji.
Sytuację współczesnego człowieka można porównać do sytuacji kierowcy, który usiłuje prowadzić samochód siedząc tyłem do kierunku jazdy. Umykający przed jego oczami krajobraz to nic innego jak obraz przeszłości i składających się na nią elementów – przyczyn późniejszych wydarzeń. Póki droga biegnie prosto, bez zakrętów i ruchu z naprzeciwka, ten sposób jazdy nie grozi wypadkiem. Gdy jednak na trasie pojawi się najmniejsza przeszkoda, dojdzie do katastrofy. Tantra kładzie nacisk właśnie na metody „odwracania się przodem do kierunku jazdy”. Metody te znane są pod nazwą parawritti (odwracanie się). Człowiek, któremu udało się je opanować, zyskuje możliwość wybierania dowolnego strumienia czasu płynącego z przyszłości i świadomego kształtowania swego losu. Poziom ten można jednak osiągnąć dopiero po wielu latach praktyki ezoterycznej.
Korzystanie z różnych systemów wróżenia wydaje się pod tym względem o wiele łatwiejsze. Posługując się dalej przykładem kierowcy można powiedzieć, że podczas wróżenia kierowca nie odwraca się co prawda przodem do kierunku jazdy, lecz dostaje małe lusterko, w które może od czasu do czasu rzucić okiem i zobaczyć, co dzieje się na jego drodze z przodu.
Niestety, ramy niniejszej pracy nie pozwalają na dokładniejsze omówienie podstawowych starożytnych i współczesnych pojęć o naturze czasu, dlatego też rozważymy hipotetyczną koncepcję czasu opracowaną przez autora na podstawie syntezy obu modeli, zarówno istniejącego we współczesnej fizyce, jak i w ezoteryce tantry, taoizmie i chińskiej Księdze Przemian 1-cing. Nie będziemy naturalnie zagłębiać się we wszystkie szczegóły, zatrzymamy się jedynie na aspektach wiążących się bezpośrednio z procesem wróżenia.
Podstawę modelu stanowi wspomniane wcześniej pojęcie przyszłości wirtualnej. Każdy obiekt lub proces naszego świata posiada mnóstwo wariantów przyszłości o różnym stopniu prawdopodobieństwa realizacji (patrz: rys. 20). Oczywiście im dalsza przyszłość, tym szersze staje się także spektrum wariantów. Możliwy jest także wariant samoogniskowania, do którego dochodzi w sytuacji, gdy różne warianty losu stykają’ się ze sobą w odległej przyszłości. Taka możliwość znajduje odzwierciedlenie w wielu dawnych i współczesnych opowieściach, traktujących o nieuchronności losu, fatum itd. Za metaforę tego stanu rzeczy może posłużyć obraz silnie rozgałęzionej delty ujścia rzeki. Liczne kanały i odnogi ilustrują wielość wariantów losu, a ich szerokość – stopień prawdopodobieństwa urzeczywistnienia się jednego z nich.
Rys. 20 Model czasu
W modelu tym strumień czasu (przyszłość wirtualna) płynie z przyszłości ku teraźniejszości, a więc odwrotnie do tradycyjnie pojmowanego kierunku czasu. Z kolei strumień przyszłości wirtualnej kształtowany jest poprzez oddziaływanie na siebie wszystkich obiektów i poziomów wszechświata, wyższe siły niematerialne (boską opatrzność), fluktuację kontinuum przestrzenno-czasowego (element spontaniczności), a możliwe, że także i przez inne czynniki. Niewielka część przyszłości wirtualnej jest dostosowana do indywidualnych właściwości danej istoty lub obiektu nieożywionego, kształtuje jego osobniczą przyszłość wirtualną.
W ten sposób tradycyjna przyczynowość odgrywa rolę tylko jednego z wielu czynników warunkujących przyszłość. Wolna wola przejawia się jako możliwość wyboru (zwiększenie prawdopodobieństwa realizacji) jednego z wariantów przyszłości wirtualnej. Narzędziem wolnej woli jest przeczucie, jakiego doznajemy w momencie dotarcia do punktu, gdzie rozgałęziają się warianty losu (sytuacja, gdy powstaje „rozwidlenie” umożliwiające dokonanie wyboru jednego z kilku wariantów przyszłości) oraz zdolność do koncentracji woli, dzięki której możemy „przyciągnąć” odpowiadający nam wariant rozwoju. W zdolności do koncentracji woli przejawia się bardzo ważna właściwość kontinuum czasowego, a mianowicie możliwość wzajemnego oddziaływania na siebie odległej przyszłości i teraźniejszości, wzbudzanie między nimi rezonansu. Właściwość ta stanowi podstawę większości metod przepowiadania losu oraz magicznego kreowania przyszłości. Częściowo właściwość ta przejawia się w znanym od najdawniejszych czasów fenomenie synchroniczności (36). Aby lepiej zrozumieć jego naturę, posłużymy się wynikami badań współczesnej mechaniki kwantowej przedstawionymi w pracach M. Plancka, A. Koestlera, D. Bohma (8, 9, 37).
W mechanice kwantowej wszystkie obiekty naszego świata rozpatrywane są jako pakiety fal, „rozmazanych” po całym czterowymiarowym kontinuum przestrzenno-czasowym.
Innymi słowy, tylko część obiektu fizycznego zawarta jest wewnątrz tego, co nazywamy jego granicami, powierzchnią. Inna jego część, znacznie mniejsza, programowana przez „ogony” funkcji falowych składających się nań cząstek elementarnych, atomów, molekuł, znajduje się w każdym punkcie naszej przestrzeni fizycznej. Ścisła lokalizacja obiektów nieożywionych i istot żywych wewnątrz granic ich powierzchni stanowi iluzję naszego postrzegania. Bardzo interesujące jest to, że taki obraz rzeczywistości, znany nam obecnie z odkryć fizyków drugiej połowy XX wieku, znany był w hinduskiej tantrze od najdawniejszych czasów (5, 15, 38). Na tym przekonaniu opierały się wszystkie najpotężniejsze praktyki magiczne starożytności (mantra joga, jantry i mandale, generatory psychotroniczne i rezonatory itp.).
Dla naszych rozważań bardzo ważne jest to, że przytoczone powyżej stwierdzenia są zgodne w całej rozciągłości z wymiarem czasu w czterowymiarowej czasoprzestrzeni. A mianowicie – każdy obiekt fizyczny znajduje się w danym momencie czasu tylko częściowo, jakaś jego część pozostaje w przeszłości, a jeszcze inna – w przyszłości. Innymi słowy, obiekt opisywany jest za pomocą pakietu funkcji falowych również na osi czasu.
Wynika 2 tego, że „ogony” funkcji falowych obiektów z dalekiej przyszłości, a ściślej, z różnych przyszłości wirtualnych, obecne są w każdym punkcie teraźniejszości. Oczywiście, im większe jest prawdopodobieństwo zrealizowania się danego wariantu przyszłości wirtualnej, tym silniej wyrażona jest jego funkcja falowa w teraźniejszości (patrz: rys. 21).
W tak pojmowanej rzeczywistości obiekty fizyczne i procesy mogą być ze sobą bardzo ściśle powiązane, mimo że na pierwszy rzut oka nie mają ze sobą nic wspólnego nie pozostają w żadnym wzajemnym stosunku oraz są oddalone od siebie w czasie i przestrzeni. Związek ten zauważony został już w zamierzchłych czasach i określony jako zjawisko synchroniczności. Wspierała się na nim większość magicznych technik oddziaływania na oddalone od siebie obiekty pracy z przyszłością i przeszłością. Jako przykład możemy przytoczyć reakcję chemiczną w alchemii, w której wszystko jest ściśle powiązane z procesami mikro- i makrokosmosu. Określone transmutacje (przekształcenia) uczestniczących w niej pierwiastków chemicznych odzwierciedlają i jednocześnie wpływają na procesy zachodzące w sferze biosfery i noosfery planety, a także w organizmie i psychice człowieka (39, 40).
Rys. 21 Model czasu
Istnienie tego rodzaju oddziaływań zostało potwierdzone eksperymentalnie także w badaniach współczesnych (41, 42). I tak, R. Sheldrake przytacza w swej książce przykład syntezy kryształków bezwodnego etylenodiaminotartratu. Synteza ta dokonywana była w kilku znacznie oddalonych od siebie zakładach na świecie. Gdy w jednym z nich doszło do wytrącenia się w trakcie procesu nowego hydratu, który uszkadzał powierzchnię kryształu, w krótkim czasie zjawisko to rozprzestrzeniło się na pozostałe zakłady.
Z analogicznym procesem mamy do czynienia również w innych sytuacjach. Jeśli wśród danej populacji zwierząt, np. w środowisku małp danego regionu, określona krytyczna liczba zwierząt opanowuje jakiś nawyk, natychmiast rozprzestrzenia się on na inne stada, nie posiadające ze sobą bezpośredniego kontaktu fizycznego (na przykład zamieszkujące różne wyspy). Może to być choćby umiejętność mycia ziemniaka, otwierania butelek z mlekiem itp.
We wszystkich podobnych przypadkach mamy do czynienia z efektem wzajemnego oddziaływania na siebie czterowymiarowych funkcji falowych obiektów fizycznych lub tzw. współoddziaływania nielokalnego (43). Przepowiednia lub wróżba ujawnia takie nielokalne współoddziaływanie funkcji falowych przyszłości z teraźniejszością.
Mówiliśmy już, że osobistą przyszłość wirtualną określa strumień przyszłości wirtualnej, płynący ku teraźniejszości oraz osobnicze, karmiczne cechy losu danego człowieka (patrz: rys. 22). Dlatego też pierwszy etap każdego procesu określania losu związany jest przede wszystkim z przygotowaniem swoistego alchemicznego „stopu” funkcji falowych danego człowieka i „ogonów” funkcji falowych wywodzących się z różnych wariantów przyszłości wirtualnej. W rezultacie dokona się swoista selekcja (rozdział) wariantów losu osobistej przyszłości wirtualnej. Najważniejszym elementem tego procesu jest głębokie skoncentrowanie się na wybranych aspektach przyszłości, które chcemy poznać (życie osobiste, kariera, tendencje procesów politycznych itp.). Pozwala to bowiem wydzielić z niewyobrażalnie wielkiej liczby wariantów przyszłości wirtualnej tylko te, które są dla nas najbardziej interesujące oraz zwiększyć siłę ich przejawienia się w teraźniejszości.
Następny aspekt procesu przepowiadania związany jest z wykorzystaniem specjalnych wzmacniaczy energii, pozwalających wyławiać z teraźniejszości bardzo słabe, czasem prawie niewykrywalne przejawy przyszłości. Należą do nich różne urządzenia psychotroniczne, takie jak magiczne lustra, biorezonatory, magiczne różdżki itp. W roli takiego wzmacniacza może także wystąpić człowiek. Musi on jednak posiadać podwyższoną wrażliwość psychiczną i energetyczną oraz odpowiednie kwalifikacje (medium: W różnych tradycjach ezoterycznych dość rozpowszechniona jest praktyka wykorzystywania we wróżeniu jakiejś formy materii subtelnej lub ducha, które są o wiele bardziej wrażliwe niż człowiek na najmniejszy przejaw przyszłości wirtualnej w teraźniejszości. Proces taki jest jednak bardzo skomplikowany i wymaga specjalnie przygotowanego medium, za pośrednictwem którego odbywa się kontakt z duchem (1, 44, 45) oraz głębokiego transu.
Trzecim istotnym elementem określania przyszłości jest zastosowanie odpowiedniego detektora; może nim być proces fizyczny lub chemiczny, dzięki któremu da się wychwycić informację o prawdopodobnych kierunkach przyszłości wirtualnej. Zazwyczaj podczas odczytu wskaźników w detektorze zaczyna się jednocześnie toczyć jakiś przypadkowy proces, określany w języku współczesnej fizyki jako proces rozgałęziania się bifurkacji – skokowych przejść z jednego stanu w inny (46). Osobliwą cechą bifurkacji jest to, że do skoku w inny stan potrzebna jest niezwykle słaba, prawie nieuchwytna energia fizyczna. Dzięki temu niezwykle słabe pole energetyczne pochodzące od „ogonów” funkcji falowych pozwala wychwycić informację z przyszłości wirtualnej.
Rys. 22 Model czasu
Przykładem takiego detektora procesu może być rzucanie monet lub wyciąganie przypadkowej kombinacji łodyg krwawnika (chińska Księga Przemian), kart z talii (karty tarota itp.), również lanie wosku, pękanie kości w ogniu (wróżenie z baraniej łopatki, pancerza żółwia) itp. Tego rodzaju sposobów ludzkość wymyśliła niezwykle dużo. Za każdym razem jednak wykorzystywany jest proces rozgałęziania się bifurkacji.,
W procesie wróżenia bardzo ważne jest skupienie się na problemie czy pytaniu, na które chcemy uzyskać odpowiedź. Koncentracja bowiem powoduje, że przypadkowy proces nabiera sensu dzięki dostrojeniu go do określonych funkcji falowych przyszłości wirtualnej. Powodzenie wróżenia zależy w dużej mierze od rodzaju wzmacniaczy energii wykorzystywanych w trakcie pracy. Człowiek, wzmacniacz i detektor stanowią nierozerwalną jedność i tylko jako jednolity system są w stanie wychwycić informację z przyszłości wirtualnej.
Tego rodzaju informacje pojawiają się zazwyczaj w formie obrazów, symboli itp., a ich prawidłowe rozszyfrowanie i interpretacja nie są wcale zadaniem łatwym. Trzeba być wysokiej klasy profesjonalistą, aby móc odczytać zakodowaną wiedzę.
Jeszcze jedną bardzo ważną sprawą jest wpływ samego procesu wróżenia na przyszłość wirtualną danej osoby. Z problemem tym liczono się także w dawnych czasach. Ostrożne były pod tym względem zwłaszcza zaawansowane systemy wróżenia, np. I-cing.
Sam proces przepowiadania, zależny od dostrojenia się do częstotliwości strumieni z przyszłości wirtualnej, jest w stanie wpłynąć na prawdopodobieństwo spełnienia się danego wariantu. Najsilniejsze zakłócenia pod tym względem powoduje taki proces wróżenia, który nie uwzględnia szerokiego zakresu możliwości przyszłości wirtualnej, a jedynie jedną lub dwie. Tym samym realizacja tych właśnie możliwości może stać się bardziej prawdopodobna od innych.
Ponadto sama wiedza o wariantach przyszłości także może wnieść zmiany do życia konkretnej osoby. Uwagę człowieka mogą silnie absorbować warianty zarówno bardzo pozytywne, jak i skrajnie negatywne. Koncentrowanie się na nich wzmacnia je, często zupełnie nieświadomie. W konsekwencji może zadziałać zasada rezonansu i spowodować gwałtowny wzrost prawdopodobieństwa spełnienia się danego wydarzenia.
Mechanizm ten staje się szczególnie niebezpieczny w przypadku „makabrycznych i ponurych proroctw” , kiedy to wywróżony negatywny wariant przyszłości zasiewa w człowieku ogromny lęk. Stałe, podświadome koncentrowanie się na przepowiedni, może ją w rezultacie urzeczywistnić. Przykładem tego rodzaju działania, może być wróżba Cyganki, która przepowiedziała młodemu Puszkinowi jego śmierć.
Z tego powodu w bardziej doskonałych systemach wróżenia przepowiednię podaje się jako spektrum możliwości i obowiązkowo doradza się, jak należy uniknąć niesprzyjających wariantów losu.
Rozpatrzmy teraz, jakie nowe sposoby prognozowania przyszłości otwierają przed nami osiągnięcia współczesnej nauki i techniki. Jak pamiętamy, jednym z najważniejszych warunków procesu wróżenia jest obecność rozgałęziających się bifurkacji, przekształcających ów proces w bardzo wrażliwy detektor strumieni przyszłości wirtualnej. Odkrycia współczesnej fizyki, w szczególności synergetyki i termodynamiki systemów nierównowagowych, pozwoliły na odkrycie bardzo wielu procesów fizycznych i chemicznych, mogących spełniać rolę takich właśnie detektorów. Na szczególną uwagę zasługują procesy o strukturze fraktalnej – niezwykle czułe na zmianę częstotliwości informacji.
Jedną z charakterystycznych cech wielości fraktalnych jest ich skrajnie wysoka wrażliwość na najmniejszą nawet zmianę pierwotnych warunków (parametrów inicjujących) (18). Cecha ta przejawia się szczególnie silnie w procesie podejmowania decyzji (26) i czyni wielość fraktalną znakomitym i obiecującym narzędziem w wykrywaniu i wychwytywaniu „ogonów” funkcji falowych napływających z przyszłości (38).
Wielości fraktalne posiadają niezwykle złożoną strukturę, zachowują przy tym zadziwiającą harmonię i symetrię. Unikalnym zjawiskiem jest nieograniczona złożoność każdego najmniejszego elementu fraktala. Przy powiększaniu każdego z nich powstają wciąż nowe formy geometryczne nie mniej złożone od wyjściowych, co stwarza możliwość poszukiwania najbardziej nawet zróżnicowanych form i obrazów wewnątrz jednego obiektu matematycznego. Jak wiemy, żaden z tradycyjnych systemów wróżenia nie posiada tak zdumiewającego ich zróżnicowania, wykorzystanie fraktala odkrywa więc przed nami niedostępne wcześniej możliwości dostrajania się do częstotliwości różnych obrazów przyszłości wirtualnej.
Wielości fraktalne posiadają właściwość upodobniania się do siebie. Niezależnie od ogromnego zróżnicowania obrazów kryjących się wewnątrz jednego fraktala, każdy z nich zawiera także coś wspólnego dla nich wszystkich, jakiś element, archetyp formy, który powtarza się w każdym z nich. Innymi słowy, wszystkie części danego fraktala posiadają wspólny poziom parametrów inicjujących, co może gwałtownie podnieść moc i jakość rezonansu ze strumieniami informacji napływającymi z przyszłości wirtualnej.
Wszystko to czyni fraktale obiecującą metodą przepowiadania przyszłości. Do ich tworzenia można oczywiście wykorzystać procesy fizyczne i chemiczne, o wiele jednak wygodniej i prościej jest generować je za pomocą komputera. Omówimy teraz sposób ich otrzymywania.
W naszych eksperymentach wykorzystaliśmy profesjonalne programy komputerowe, przeznaczone do obliczania wielości fraktalnych, głównie programy Fractint, Chaos oraz biblioteki wielości fraktalnych na dysku laserowym.
Procedura wróżenia rozpoczęła się od etapu przygotowawczego obejmującego:
1. oczyszczenie psychoenergetyczne oraz zapewnienie ochrony energetycznej miejsca wróżenia i uczestników sesji (łącznie z komputerem)
2. sformułowanie pytania lub problemu, którego rozwiązanie trzeba było znaleźć; pytanie miało być sformułowane w taki sposób, aby odpowiedź nie ograniczała się do prostego zaprzeczenia lub potwierdzenia; miało dać możliwość opisania tendencji rozwoju sytuacji w przyszłości
3. koncentrację na pytaniu przy wykorzystaniu specjalnych urządzeń psychoenergetycznych i audiowizualnych.
Następnie dokonany został wybór fraktala zawierającego odpowiedź na pytanie. Do tego celu wykorzystano kilka metod. Najprostsza polegała na wybraniu z katalogu różnych typów fraktali jednego pliku lub biblioteki. W wyborze zastosowano dwa podstawowe sposoby:
– przypadkowe naciśnięcie klawisza kursora przesuwającego się po elementach katalogu i zwolnienie go w dowolnym momencie; przy czym osoba wróżąca nie widziała usytuowania kursora, ponieważ monitor zasłonięty został parawanem; ten wariant wróżenia mógł być przeprowadzany także przez dwie osoby, gdyby zadawane pytanie dotyczyło obu osób. Jedna z nich przesuwała wówczas kursor, druga decydowała, kiedy go zatrzymać; jeśli katalog miał strukturę hierarchiczną, procedura wyboru powtarzana była kilka razy, aż do określenia konkretnego fraktala.
– w drugim wariancie wybór dokonywał się na podstawie wrażeń ciepła i pulsowania w palcach podczas przesuwania kursora w dół listy fraktali lub katalogu hierarchicznego.
Po wybraniu fraktala następował etap interpretacji. Do tego celu wykorzystano metody wyodrębniania i interpretacji symboli znane z tradycji kultur Wschodu i, Zachodu oraz ze współczesnej psychologii transpersonalnej (20, 36, 39). Oprócz tego, z myślą o głębszym przeniknięciu w symbolikę, dokonano kolejnych powiększeń poszczególnych elementów danej wielości fraktalnej oraz wykorzystano programy dynamicznego przekształcania kolorów obrazów. Te ostatnie sposoby pracy z symboliką to dodatkowe plusy wykorzystania wielości fraktalnych; możliwości te nie są dostępne w tradycyjnych systemach wróżenia.
Dla przykładu przytoczymy kilka wielości fraktalnych otrzymanych w procesie wróżenia. W pierwszym przypadku zadane zostało pytanie, jak będzie się rozwijał pewien handlowy projekt rosyjskiego biznesmena, dotyczący współpracy z partnerami z zagranicy. W rezultacie otrzymany został zbiór fraktalny przedstawiony na ilustracji 12 w kolorowym dodatku. Jest on podobny do rysunku pajęczyny, kratek. Odpowiedź została zinterpretowana jako ostrzeżenie przed niebezpieczeństwem zawarcia transakcji. Ów biznesmen zachował się ostrożnie i w rezultacie mógł się przekonać, że jego potencjalny partner nie zasługiwał na zaufanie.
Drugi przykład związany był z osobistymi problemami uczestnika sesji. Jego stosunki z żoną bardzo się skomplikowały z powodu jej apodyktyczności oraz przedwczesnego starzenia się. Pytanie zostało sformułowane w sposób następujący: „Czy kryzys psychiczny może rozwiązać odejście do młodszej partnerki?”. Otrzymany fraktal przedstawiony został na kolorowej ilustracji 13a. Jest na nim wyraźnie przedstawiona symbolika kobiety (archetyp waginy) z oczywistym zaakcentowaniem jej aspektu cielesnego (kolory i symbolika wnętrzności). Przy czym na linii centralnej łatwo wydzielały się archetypy „starych” i „młodych” wagin. Wybrana została „młoda” wagina (otoczona kwadratem); dokonano na niej kilku powiększeń, pokazanych kolejno na kolorowych ilustracjach 13b i 13c. Na ostatnim, otrzymanym w wyniku 8 powiększeń (patrz: ilustracja 13c) powstała krata. Odpowiedź została zinterpretowana jako daremność rozwiązywania problemów osobistych poprzez zmianę partnerek (krata – symbol wejścia w ślepą uliczkę). Co więcej, symbolika fraktala wyjściowego jasno wskazywała sedno problemu, tj. zwierzęcy, materialny poziom rzeczywistości. Wyjściem mogła być tylko zmiana systemu wartości.
Na kolorowej ilustracji 14 pokazana została odpowiedź na pytanie związane z wyborem drogi – siły, jakie stoją za całą sprawą i mogą stać się głównym problemem w życiu danego człowieka.
Łatwo zauważyć, że w symbolice fraktala dominuje kierunek w górę oraz formy świątynnych kopuł. Odpowiedź została zinterpretowana pozytywnie i potwierdziła związek danej sprawy z siłami dobra.
Proces interpretacji odpowiedzi jest sprawą dość skomplikowaną, wymagającą głębokiej znajomości symboliki archetypów. Dlatego też opracowaliśmy wariant wróżenia połączonego, podczas którego określany był także heksagram I-cingu i odpowiadający mu fraktal. Fraktal pełnił tu rolę informacji dodatkowej pozwalającej pogłębić i poszerzyć interpretację heksagramu. W procesie takiego wróżenia nie było ścisłego związku między heksagramem a określonym fraktalem. Za każdym razem dobór ten dokonywał się na nowo i zależał od wykorzystywanego algorytmu o kilku poziomach bifurkacji w punktach rozwidleń.
Rozwijane w ten sposób podejście do poznawania natury czasu pozwoli opracować nowe metody skanowania przyszłości za pomocą wielości fraktalnych. Konieczne jest zarówno doskonalenie programu wielości fraktalnych, jak też metod psychoenergetycznego przygotowania do procesu wróżenia i koncentracji. Dość obiecująco zapowiadają się przy tym systemy biologicznego sprzężenia zwrotnego, które pozwalają pogłębić kontakt człowieka z komputerem.
BIBLIOGRAFIA
1. Говинда А., Путь белых облаков, Сфера, Мосвка, 1997.
2. Фром Э., Анатомия человеческой деструктивности, Республика, Мосвка, 1994.
3. Франкл В., Человек в поисках смысла, Прогресс, Мосвка, 1990.
4. Roszak Th., Unfinished animal: The aquarian frontier and the evolution of consciousness, Harper&Row, New York, 1975.
5. Madhu Kh., Yaпtra, Thames&Hudson, London, 1979.
6. Rawson Ph., Тао, Thames&Hudson, London, 1981.
7. Пригожин И., От существующего к возникающему, Наука, Мосвка, 1985.
8. Capra F., Тао fizyki, Nomos, Kraków, 1994.
9. Козырев Н.А., Избранные труды, ЛГУ, Ленинград, 1991.
10. Классическая йога, Наука, Мосвка, 1992.
11. Маккенна Т., Истые галлюцинации, Мосвка, 1996.
12. Андреев Д., Роза мира, Прометей, Мосвка, 1991.
13. Повель Л., Бержье Ж., Утро магов, София, Киев, 1994.
14. Акимов А. Е., Эвристическое обсуждение проблемы поиска новых дальнодействий, „Сознание и физический мир”, Мосвка,1995.
15. Rawson Ph., Tantra, Thames and Hudson, London, 1991.
16. Говинда А., Основы тибетского мистицизма, Андреев и сыновья, Санкт-Петерсбург, 1993.
17. Файдыш Е.А., Сверхсознание, Фонд Археологии, Мосвка, 1993.
18. Шустер Г., Детерминированный хаос, Мир, Мосвка, 1988.
19. Файдыш Е.А., Измененные состояния сознания, ДЭОС, Мосвка, 1993.
20. Jung C.G., Archetypy i symbole, Czytelnik, Warszawa, 1993.
21. Майринк Г., Белый доминиканец, Арктогея, Мосвка, 1992.
22. Fromm Е., Mieć сzу byc?, Dom Wydawniczy Rebis, Poznań, 1995.
23. Цветочки Святого Франциска А ссизского, Вся Москва, Мосвка, 1990.
24. Гроф С., Области человеческого бессознательного, Мосвка, 1994.
25. Mookerjee А., Kundalini, Destiny, Rochester, 1992.
26. Wegner Т., Peterson М., Fractal Creations, Mill Valley, СА, Waite Group Press, 1991
27. Кунта йога. Шанти, Каунас, 1992.
28. Христианская жизнь по Добротолюбию, Свято-Данилов монастырь, Мосвка, 1991.
29. Казначеев В.П., Учение В.И.Вернадского о биосфере и ноосфере, Наука, Новосибирск, 1989.
30. Гроф С., Гроф К., Неистовый поиск себя, Мосвка, 1996.
31. Файдыш Е.А., Измененные состояния сознания, Мосвка, 1993.
32. Abraham R., T.McKenna, R.Sheldrake, Trialogues at the edge of the west, Bear&Company Inc., Santa Fe, 1992.
33. Файдыш Е.А., „Механизмы контакта с информационными планами реальности и мегалитические сооружения”, Сознание и физическая реальность, том 2, No 1, 1997.
34. Шипов Г.И., Явления психофизики и теория Физического Вакуума, „Сознание и физический мир”, Мосвка, 1995.
35. Lonegren S., Labyrinths, Image рubl., Glastonbury, 1991.
36. Jung C.G., Jung оп Alchemy, London, Routledge, 1995.
37. Koestler А., The roots of coincidence, London, 1972.
38. Файдыш Е.А., Порождение нового знания в системах динамического хаоса, в сб.: „Новые информационные технологии в системотехнике”, Мосвка, 1990.
39. Холл М.П., Энциклопедическое изложение символической философии, Новосибирск, Наука, 1992.
40. Лу Куань Юй, Даосская йога, алхимия и бессмертие, Санкт-Петерсбург, Орис, 1993.
41. Sheldrake A.R., А new science of life. The hypothesis of formative causation, London, B1ond and Briggs, 1981.
42. Проблемы гармонизации человечества, Киев, 1995.
43. Джан Р.Г., Граници реальности, Мосвка, 1995.
44. Dalajlama – Wolność nа wygnaniu, Atlantis, Warszawa, 1993.
45. Файдыш Е.А., Оракул, „Цигун и спорт”, No5-6, 1993.
46. Пригожин И., Порядок из хаоса, Мосвка, Прогресс, 1986.
Spis treści
Toggle